Ne kadar da azimlisin, önüne ne çıkarsa durmuyorsun, ne kadar da istikrarlısın diyorlar… Gülüyorum içimden, bazen dudağımın yanına bir tebessüm konuyor. Olduğum yerde durursam ne yaparım hiç bilemedim ki, durmanın sözlük anlamı fişi çekip öylece durmak, hiçbir şey üretmemek olmadı hiçbir zaman benim lügatımda. Üretememek, öylece durmayı çok karanlık bir yer olarak tanımladım hep. Durursam sanki düşecekmişim, durursam elim ayağıma dolaşır da işleri iyiden iyiye karıştırırmışım gibi. Tercihlerim de var elbet, hepimizin olduğu gibi. Şimdi buradan yürümek istiyorum dediğim patikalar var, tüm seçimlerimin sorumluluğunu sırtlanarak yürüdüğüm yollar, hep var. Ben galiba yolda yürümenin müptelasıyım; herhangi bir taşıt içinde manzarayla yol almak, karşılaştığım hikayeler. Bedenim ruhumun taşıtıysa benim ruhum yolculuk seviyor demeyi öğrendim yıllar içinde.
Yolculuk deyince aklınıza ne geliyor? Sadece A noktasından B noktasına ulaşmak mı? A noktasına giderken yolda yaşadıklarınız mı? Geri dönmek mi? Yola çıkmak kelimesi bana hep yeni başlangıçları anımsatıyor, yeni bir şey öğrenmek de buna dahil. Mesela, Ney üflediğinizi varsayalım, Ney ile tanıştığınız o an, ses çıkarmayı öğrenmeniz, doğru tutuşu kavramanız, küsmeniz ve yeniden barışmanız bunlar hep yolculuğun bir parçası benim için.
Yolda durmak nedir bilmem; çaba sarf etmeden çabalamayı, savaşmadan galip veya malum olmayı bilirim ama yolda durmak… Ne yapacağımı bilemem, elim ayağıma dolanır. Bazen bazı şeyleri öğrenmek için doğada olup bitenleri izlerim, bir ağacın tohumdan fidana, fidandan ağaca sonra tekrar toprağa karışması, hayatın hep bir devinim halinde olması beni heyecanlandırır. Ve eğer bu toprağın bir parçasıysam, devinim benim içimde de devam edecektir demek. Bir ara günlüğüme yazmışım; “Artık yürümeyi biliyorum; bir daha asla öğrenemem.” Ne toyluk, oysa ben her gün tökezliyor ve her gün tökezlemeden nasıl yürünürü keşfediyorum ve tökezlemenin de bu sevdaya dahil olduğunu. Bu yüzden, azimli kelimesi üzerime büyük geliyor, azim kelimesinin içinde bir şeyler için didinmek var. Benim içimden ise bir gıdım didinmek gelmiyor. Bıraktım çünkü. Ve yolda durmak sıkıcı ve ben durursam ne yaparım hiç bilmiyorum.
