Katmandu’dan bindiğim 23 saatlik bol sarsıntılı otobüs yolculuğundan sonra Varanasi’ye ulaşıyorum. Sanırım bünyem artık 20 saati geçen otobüs ve otostop yolculuklarına alışmış durumda, tahminen bu yolculuğun 15 saatini uyuyarak geçiriyorum 😀 Çünkü yolculuğun yarısını hoplayarak uyanmak dışında hayal meyal hatırlıyorum. Hayatımdaki önemli ilklerden biri de Hindistan’a gelmek. Hindistan hakkında insanlar doğru – yanlış ne kadar çok bilgi sahibiymiş, üstüne o kadar çok konuşan var ki şaşıp kalıyorum. Yerin dibine sokanlar ve göklere çıkaranlardan bahsediyorum. Ortası yok ya nefret edeceksin ya aşık olacaksın. Onca söylenen söze rağmen hepsine kulaklarımı tıkıyorum ve Hindistan’a olabildiğince beklentisiz adım atıyorum. Otobüsten iner inmez tuktukçular etrafımı sarıyor, bu artık alıştığım bir durum. Ama tam o saniye aslında bu şehrin kokusuna, insanına, sokaklarına hiç aşina olmadığımı fark ediyorum. Durmaksızın çalan kornalar, sokağa işeyenler, insanlar sokağa işemesin diye yapılmış “halka açık pisuarlar”, inekler, domuzlar… Daha çok inek. Bir an şehir üstüme gelmeye başlamışken zihnime dur emri veriyorum. Dur…